47 jaar lang lag het materiaal voor deze concertfilm op de plank. Al in 1972 nam Aretha Franklin haar album Amazing Grace op in de New Temple Missionary Baptist Church in Los Angeles. Het zou het meest succesvolle gospelalbum ooit worden. Sydney Pollack had de opdracht gekregen het concert op celluloid vast te leggen. Twee avonden filmde hij in de kerk: Aretha Franklin met dominee en pianist James Cleveland, een gospelkoor, kerkbezoekers en andere belangstellenden (waaronder Mick Jagger). Toch kwam er geen film van: door een technische blunder konden beeld en geluid later niet op elkaar afgestemd worden.
Vele jaren later lukte het producer Alan Elliot om met nieuwe digitale technieken beeld en geluid toch aan elkaar te linken. Jammer genoeg blokkeerde Aretha Franklin toen de uitbreng. Het is niet helemaal duidelijk waarom, omdat ze in een kranteninterview wel had gezegd dat ze ‘de film op zich goed vond’. Na haar dood in 2018 gaven haar nabestaanden alsnog toestemming voor vertoning.
En gelukkig maar! Ondanks dat het niet zo spannend klinkt, een pure – en eigenlijk ook wat rommelige concertregistratie – zonder informatie over Aretha’s leven, zonder talking heads en met nauwelijks gesproken tekst van de diva zelf, is het een feestje om naar te kijken. Die avonden stonden de geluidsopnamen centraal en het beeld is niet altijd even perfect. Toch lijkt het door die eenvoud precies alsof je als kijker ook in de zaal zit. Juist doordat een technicus even door het beeld loopt of je iemand propjes ziet gooien, ben je er dichter bij dan in welke gladde productie dan ook.
De allergrootste troef van de film is dat je de gospel kunt vóélen. Dit was de muziek waarmee Aretha, een domineesdochter, opgroeide en waarmee ze totaal verweven was. En dit was de muziek die de kerkgangers tot in hun diepste vezels voelden. Je ziet de interactie tussen Aretha en het gospelkoor, en tussen hen en de gelovigen in de kerkbankjes. Ook als je zelf geen kenner bent van gospel, dan krijg je goed mee wat een belangrijke rol deze muziek speelt in de levens van veel mensen. Aretha’s stem is natuurlijke fenomenaal, en het is overweldigend om te zien welke emoties ze daarmee oproept. De dominee raakt af en toe zelf ontroerd door de muziek, de aanwezigen in de zaal klappen en zingen en reageren. En vader Franklin wist het zweet van het gezicht van zijn dochter.