Een groep oudere vrouwen in een klein dorp in Extremadura in het zuidwesten van Spanje staat centraal in deze debuutfilm. In een menging van documentaire en fictie vertellen ze elkaar verhalen en hebben ze decadente etentjes om hun monotone bestaan te compenseren.
Isa hoopt op verandering, en dat is niet verwonderlijk. Ze woont in een kleine gemeenschap in het zuidwesten van Spanje waar nooit iets gebeurt. De jongeren vertrekken allemaal. Voor degenen die achterblijven lijkt de tijd stil te staan. Cita’s hoop is op iets anders gevestigd. Ze verlaat haar man en zwerft door het stadje.
Vrouwen staan centraal in Destello bravío. Op onderlinge bijeenkomsten schitteren ze met hun donkere eyeliner, felrood gestifte lippen en opgestoken haar. Terwijl de mannen op herten jagen, vogels doden en mompelen in karaokemachines, vormen de vrouwen de gemeenschap. Ze helpen elkaar bij ouderdom, verdriet en dronkenschap en overleven zo te midden van de onderdrukkende tradities in dit patriarchale dorp.
Regisseur Ainhoa Rodríguez, zelf afkomstig uit Extremadura, filmde Destello bravío in Puebla de la Reina, een dorpje van 600 inwoners in de regio Tierra de Barros ten zuiden van Mérida. De acteurs in de film zijn allemaal niet-professioneel en afkomstig uit het dorp of de directe omgeving. Om de film te maken woonde Rodríguez, later gevolgd door haar crew, bijna een jaar in het dorp.
In een interview tijdens het International Film Festival Rotterdam 2021, waar de film onderdeel was van de Tiger-competitie, vertelde Rodríguez dat de bewoners aanvankelijk niet geloofden dat de film in hun dorp zou worden gemaakt, en zeker niet met de dorpelingen zelf. ‘Er worden vast acteurs uit Madrid ingevlogen.’ Ze baseerde haar film op verhalen van de vrouwen, maar voegde daar surrealistische en magische elementen aan toe. Het resultaat is een film die bijna documentair aanvoelt en die bewijst dat het alledaagse uitzonderlijk kan zijn.