Patrick Duynslaegher, programmeur van Film Festival Gent, begon zijn recensie van Drive My Car treffend: ‘Eindelijk. Een film waarin een auto een centrale rol toebedeeld krijgt, maar waarin toch geen enkele autoachtervolging te zien is.’ Daar kan aan worden toegevoegd dat de auto ook niet de rol speelt van vehikel dat van locatie naar locatie rijdt om de hoofdpersoon telkens nieuwe avonturen te laten beleven, zoals in traditionele roadmovies. De rode Saab 900 turbo met open dak (dat speelt een rol!) is eigendom van acteur en toneelregisseur Yûsuke en is een belangrijk instrument in zijn werkproces.
In de auto luistert Yûsuke naar de tekst van de toneelstukken die hij voorbereidt. In de bijna veertig minuten durende proloog zit hij zelf achter het stuur en luistert hij naar dialogen uit Wachten op Godot van Samuel Beckett. Later – er zijn twee jaar verstreken sinds de dood van zijn vrouw Oto – bereidt hij voor een festival in Hiroshima een opvoering voor van Tsjechovs Oom Wanja. De audities en repetities van het stuk, opgevoerd in het Japans, Mandarijn, Koreaans en Koreaanse gebarentaal, spelen zo’n centrale rol in de film, dat het toneelstuk – over wanhoop en spijt om de gemiste kansen in het leven – bijna een zelfstandig personage wordt.
Om verzekeringstechnische redenen krijgt Yûsuke een vrouwelijke chauffeur, de zwijgzame Misaki, die hem elke dag op en neer rijdt van zijn afgelegen verblijfplaats naar de schouwburg. Yûsuke luistert tijdens die ritten op de achterbank van de Saab naar de dialogen uit Oom Wanja. De stem van zijn vrouw, die de dialogen heeft ingesproken, troost hem, maar confronteert hem ook met zijn schuldgevoel over haar dood. Eerst communiceren Yûsuke en Misaki via de achteruitkijkspiegel, maar later zit Yûsuke voorin en worden hun gesprekken intenser. Beiden zijn in de rouw en ontdekken daarin hun verbondenheid.
Het (in essentie dramatische) verhaal van de film wordt ingetogen verteld. De film is lang (bijna drie uur) maar voelt niet lang. Er is tijd om naar de prachtige dialogen van Oom Wanja te luisteren. De manier waarop het toneelstuk via repetities ontstaat is fascinerend om te zien. Stapsgewijs ontdekken we ook de raadsels van nevenpersonages, waardoor de film aanvoelt als een mozaïek van korte verhalen die allemaal op elkaar ingrijpen en door elkaar vloeien. Drive My Car is een film over de manier waarop bekentenissen, creativiteit en seksualiteit met elkaar verbonden zijn, en over het oneindige mysterie van het leven en de geheimen van andere mensen. De film is genomineerd voor de Oscar voor beste film, beste regie, beste internationale film en beste aangepaste scenario.