Ook al heb je de balletacademie doorlopen, toch valt het in New York niet mee een baan als ballerina te vinden. Frances is intussen al 27 en heeft het nog niet verder gebracht dan les geven aan kleine kinderen. Ook met de liefde wil het nog niet zo lukken. Gelukkig heeft ze haar goede vriendin Sophie, met wie ze al sinds haar studententijd een huis deelt. Ze hebben hetzelfde gevoel voor humor en kunnen als moderne Dorothy Parkers heerlijk sarcastisch commentaar geven op de wereld om hen heen.
Maar voor Sophie (gespeeld door Mickey Sumner, dochter van Sting) is het tijd om haar eigen weg te gaan. Ze laat Frances achter, die zichzelf door een aantal ondoordachte beslissingen nog verder in de nesten werkt.
Filmmaker Noah Baumbach, die vaak samenwerkt met Wes Anderson, castte Greta Gerwig in 2010 in zijn film ‘Greenberg’ tegenover Ben Stiller. Het klikte zo goed tussen Baumbach en Gerwig, dat ze minnaars werden en samen de film ‘Frances Ha’ hebben gemaakt. (Waar dat ‘Ha’ op slaat, zie je pas in de allerlaatste seconden van de film. Het onderstreept de praktische instelling van Frances, die zich niet klein laat krijgen.) De film doet denken aan het allerbeste werk van Woody Allen, waarbij het zwart-wit camerawerk de vergelijking met diens ‘Manhattan‘ oproept, al zou dat in dit geval dan ‘Brooklyn’ moeten zijn.
Het is onmogelijk om niet van Frances te gaan houden, de schutterige ballerina die loopt als een boerenmeid. Fantastisch is bijvoorbeeld een scène waarin ze iemand mee uit eten heeft gevraagd, maar geen geld bij zich blijkt te hebben. Wanhopig zien we haar door de nachtelijke straten rennen en struikelen, op zoek naar een geldautomaat. Ze staat symbool voor de generatie die een studie heeft gedaan maar geen werk op dat niveau kan vinden. Ze weigert volwassen te worden, maar dat neemt niet weg dat ze een enorme innerlijke kracht heeft. Haar onverbeterlijk goede humeur helpt haar hopelijk door alle problemen heen, zo wenst iedere kijker haar toe bij het zien van dit juweeltje van een film.