Dertig jaar lang kwam Lous Hoogendijk-De Jong haar huis niet uit en liet ze maar een paar mensen – onder wie haar kinderen – binnen in haar veilige vesting. Buiten is het onveilig en wie het huis verlaat keert misschien niet terug, zo leerde ze in de oorlog. Haar vader en broer zijn vermoord in Auschwitz.
Lous (1926 – 2020) is de hoofdpersoon van deze documentaire, gemaakt door haar dochter, regisseur Oeke Hoogendijk (Het Nieuwe Rijksmuseum, Mijn Rembrandt). Lous’ leven na de oorlog, de jeugd van Oeke en haar broers, werd getekend door de holocaust, hoewel er in die tijd nooit over de oorlog werd gepraat.
Gedurende vijftien jaar verzamelde Oeke Hoogendijk 150 uur filmmateriaal over haar bejaarde moeder, deels gefilmd met een crew, deels opgenomen door een webcam. Geluid is in deze film van groot belang: de herinneringen en meningen van Lous en het geluid van de televisie begeleiden de beelden van haar beperkte territorium, soms zelfs van buiten door het raam gefilmd. Haar leven bestaat uit telefoneren met haar dochter, rondscharrelen in huis en veel televisie kijken. Via de Duitse versie van ‘Rail Away’ heeft ze landschappen, mensen en spoorrails van over de hele wereld gezien. Ze vraagt zich af hoe mensen in de trein durven te gaan zitten.
Lous wil niet met haar kinderen naar de dodenherdenking bij haar in de buurt: “Het is mijn oorlog, niet jullie oorlog, het is jullie oorlog een stuk geworden, maar je hebt niet zulke wonden als ik heb.”