De vertoning van Freies Licht, de decemberfilm in onze reeks Deutsches Kino, is aanleiding om ook de film waarop die is gebaseerd, La isla mínima uit 2014, nog een keer te vertonen. Het lijkt onwaarschijnlijk, maar vrijwel hetzelfde verhaal, personages en vooral ook sfeertekening leverde twee uitstekend geslaagde en ook eigenzinnige films op die zich prima laten vergelijken.
Spanje, 1980. In een afgelegen dorpje in de moeraslanden van Andalusië zijn twee tienerzussen spoorloos verdwenen. Twee rechercheurs arriveren uit Madrid om de zaak te onderzoeken, maar stuiten op een muur van zwijgzaamheid en achterdocht bij de lokale bewoners die niets van de indringers moeten hebben. Als al vrij snel de lijken van de twee meisjes worden gevonden, blijkt dat die op brute wijze om het leven zijn gebracht. En ze waren niet de eersten.
Het nog maar net verdwenen Franco-regime werpt in La isla mínima een schaduw over de personages en situaties, ook over de twee agenten. Met hun achtergrond en werkwijze symboliseren ze het oude en het nieuwe Spanje. Tegenover de jonge en idealistische Pedro, die zaken integer en volgens de regels wil afhandelen, staat de oude rot Juan voor wie het doel de middelen heiligt. Elkaar helemaal vertrouwen doen ze niet, maar beiden bijten zich even hardnekkig vast in hun zoektocht naar de moordenaar.
Regisseur Alberto Rodríguez situeerde zijn zesde speelfilm in de drassige rivierdelta van de Guadalquivir, ten zuiden van Sevilla. Het levert wonderschone en sfeerrijke beelden op, die contrasteren met de ijzingwekkende spanning die de sterke plot oproept. La isla mínima was in 2015 de grote winnaar van maar liefst 10 Goya’s, Spanje’s belangrijkste filmprijs, waaronder die voor beste film.