Madres paralelas, de nieuwe film van de Spaanse grootmeester Pedro Almodóvar, is een meesterlijk melodrama en tegelijkertijd een afrekening met het Spaanse verleden, tachtig jaar na de burgeroorlog.
Janis is een fotografe van in de veertig die in haar geboortedorp een massagraf wil blootleggen waarin haar overgrootvader, die samen met andere mannen uit het dorp werd geëxecuteerd door de soldaten van Franco, waarschijnlijk is begraven. Zo komt ze in contact met Arturo, een forensisch archeoloog met wie ze een affaire krijgt. Negen maanden later deelt ze op de kraamafdeling van het ziekenhuis een kamer met tiener Ana, die veel minder enthousiast is over haar aanstaande moederschap.
De levens van de twee vrouwen – parallelle moeders – raken op vele manieren met elkaar verweven, maar daar meer over onthullen zou de vele plotontwikkelingen bederven. Dit onderdeel van het verhaal is een melodrama waar menige soapserie een heel seizoen aan zou kunnen wijden. Een ander onderdeel is een bespiegeling over hoe Spanjaarden moeten omgaan met het verleden om verder te kunnen met de toekomst. Janis vertegenwoordigt de veertigers die kort na de dood van Franco geboren zijn en die geleerd hebben te zwijgen over de trauma’s uit het verleden. Janis’ grootmoeder is van de generatie die getekend is door de burgeroorlog en strijdt voor eerherstel. Ana behoort tot de jongeren die weinig besef hebben van Franco’s impact op de Spaanse psyche. Voor Almodóvar is het melodrama een middel om de gevoelens van jongeren en ouderen in hedendaags Spanje te presenteren.
Penélope Cruz speelt als Janis een van de beste rollen in haar loopbaan, hetgeen haar de prijs voor beste actrice in Venetië opleverde alsmede een Oscarnominatie in dezelfde categorie (en dat voor een niet-Engelstalige film!). Nieuwkomer Milena Smit in de rol van Ana sprankelt op een meer onderkoelde manier en kent op het scherm een geweldige chemie met Cruz.
In de film zijn veel vaste kenmerken van Almodóvars films terug te vinden, zoals de kleurrijke vormgeving met veel rood (volgens Variety zou er een rode nagellak naar Almodóvar genoemd moeten worden), terugkerende acteurs (niet alleen Cruz, maar ook Rossy de Palma als Janis’ vriendin en agent Elena) en de muziek van vaste componist Alberto Iglesias (die hier soms doet denken aan muziek uit horrorfilms). Het eindresultaat is een ijzersterke film met een zwartkomisch of subversief kantje, want zoals een Belgische recensent stelde: ‘Je moet al geniaal of provocatief zijn ingesteld om een brug te slaan tussen het moederschap en Franco.’