De film is opgedragen aan de Rohingya, de moslimminderheid die in Myanmar wordt vervolgd en in Thailand niet met open armen wordt ontvangen. In de film zelf wordt het aan de verbeelding overgelaten waar en wanneer het om Rohingya gaat. Is het in de beginscene? Is het de gewonde en bewusteloze man die door een visser gevonden wordt?
Het is een magisch-realistisch verhaal. De eerste beelden roepen veel vragen op, om vervolgens over te gaan naar een eenvoudige visser die een, op het oog, ongecompliceerd leven leidt. Wanneer hij een gewonde, bewusteloze man in het mangrovebos vindt, ondergaat zijn leven een verandering. Hij verzorgt de man en geeft hem de naam Thongchai. Langzaam ontstaat er een soort vriendschap tussen beide mannen. Op een dag komt de visser niet terug. Thongchai neemt daarna stap voor stap diens leven over. Zo ook de ex–vrouw van de visser wanneer die terugkomt in het dorp. Er ontstaat als het ware een kopie van de visser. Is er sprake van een reïncarnatie?
Het is de eerste lange speelfilm van Aroonpheng en gelijk bekroond als beste film in de Orizzonti-sectie van Venetië. Aangezien Thongchai niet kan spreken is de film voor een groot deel afhankelijk van de interactie en de prachtige beelden. Gevolg is dat er veel overgelaten wordt aan de interpretatie: zijn de lichtjes zielen van de overlevenden, waarom verschijnen en verdwijnen mensen, wordt de visser door een lied teruggeroepen uit het dodenrijk? Een film om over na te praten.