Mr. Fox, de meesterdief van het bos, besluit het rustig aan te gaan doen als zijn vrouw vertelt dat ze zwanger is, en hij neemt een baan aan als columnist van de krant. Na een aantal jaar verhuizen ze met hun zoon Ash naar een mooie woning onder een boom, waar even later hun neef Kristofferson komt logeren. Ash wordt jaloers, want Kristofferson lijkt in alles beter dan Ash. Ondertussen begint het bij Mr. Fox toch weer te kriebelen, en gaat hij stiekem op strooptocht naar de drie lokale boeren, waarbij hij niet Ash, maar Kristofferson meeneemt. De boeren laten het echter niet op zich zitten en beginnen een tegenoffensief. Mr. Fox moet zich nu drie boeren, een nukkige zoon en een achterdochtige vrouw van het lijf houden, nog afgezien van de andere bosdieren die hij tegen wil en dank meesleept in zijn strijd met de boeren. Maar Mr. Fox zou geen Mr. Fox zijn als hij zich er niet op slinkse wijze uit wist te redden.
Het gebeurt vrijwel nooit dat een filmregisseur met een eigenzinnig oeuvre in het live action segment plotseling overschakelt naar een animatiefilm. Tegelijkertijd is het niet vreemd dat juist Wes Anderson deze stap heeft gemaakt. Anderson had voor zijn vorige films al regelmatig gebruik gemaakt van grote kunstmatige decors: een doorgezaagd schip in The Life Aquatic with Steve Zissou, een huis in The Royal Tenenbaums, een aantal treinwagons in The Darjeeling Limited. Hij is een control freak, wil alles strak kadreren, positioneren, uitlichten.
En waar kan je dat beter bij doen dan bij een stop-motion film? Elk beeldje wordt immers nauwkeurig opgebouwd met poppen en decors, en pas als alles klopt wordt er een foto genomen en kan begonnen worden met het volgende shot. Door de foto’s snel achter elkaar af te spelen krijg je beweging en een film. Een arbeidsintensieve manier van filmen, maar wel eentje waarbij je elk aspect van een beeld tot het uiterste kan manipuleren.
Als bron diende het kinderboek Fantastic Mr Fox (zonder puntje achter Mr!) van Roald Dahl, waar Anderson samen met Noah Baumbach een begin- en een eindacte bij verzon. Mr. Fox werd daarbij een typische Wes Anderson vaderfiguur: in het begin is hij onverantwoordelijk en slechts gefocust op zijn eigen pleziertjes, hij sleurt daarmee zijn gezin mee in de ellende, maar uiteindelijk herpakt hij zichzelf. En rondom Mr. Fox (voortreffelijk ingesproken door George Clooney) hangt niet alleen een gezin, maar een hele constellatie van bosdieren die in meer of mindere mate van hem afhankelijk zijn.
Met minutieuze precisie werden de decors opgebouwd. Elke krant die Mr. Fox leest, elke fles in de cideropslag, elk schilderij aan de muur, alles is nagebouwd, niets is met de computer ingevuld. Om de stemmen in te spreken toog Anderson met zijn acteurs (naast Clooney klinkende namen als Meryl Streep, Bill Murray, Willem Dafoe, Michael Gambon, Owen Wilson, Jason Schwartzman) naar echte locaties; een bos, een stal, een zolder, en soms zelfs ondergronds. Tekenend voor de werkwijze van Anderson.
Het nauwkeurige, het kleurrijke van Wes Anderson past bij uitstek bij de fantasievolle wereld van Roald Dahl, die zelf zijn verhalen ook tot in de puntjes uitwerkte. De bewondering van Anderson voor Dahl kreeg dan ook een vervolg in vier verfilmingen van diens korte verhalen die op Netflix zijn te bewonderen. Voor een daarvan kreeg Anderson zijn eerste Oscar; Fantastic Mr. Fox was destijds wel genomineerd maar verloor van Up. Desondanks staat Fantastic Mr. Fox nog steeds hoog in de ranglijst van beste en mooiste stop-animatiefilms. Alle reden om hem weer eens te vertonen op het grote doek.