White Riot (één week)

enkele voorstellingen vanaf donderdag 29 oktober 2020

Het thema van de documentaire White Riot is nog steeds actueel: het verzet van popmusici tegen het (opkomende) racisme in Engeland, eind jaren zeventig. Daarnaast is de energieke film een tijdsbeeld vol muziek.  

Geweld Grof taalgebruik


Koop nu een kaartje

De opkomst van een nieuwe beweging die flirt met fascisme, zich uitspreekt tegen immigranten, racistische tradities nieuw leven inblaast, leugens verspreidt en de politiek in gaat. Een (multiraciale) beweging die daartegen in opstand komt, ondanks de bedreigingen, beschimpingen en autoriteiten die ze op haar pad tegenkomt. White Riot gaat over het Verenigd Koninkrijk eind jaren zeventig en het National Front, maar zou zo over het Verenigd Koninkrijk of Nederland anno nu kunnen gaan. White Riot is alleen al als tijdsbeeld een sterke documentaire vol heerlijke muziek, en daarnaast ook nog eens pijnlijk actueel. 

De situatie leidt tot een samenwerking van artiesten onder de naam Rock Against Racism, in eerste instantie via een gestencild tijdschriftje, Temporary Hoarding, maar al snel via concerten van reggae (onder meer Steel Pulse) tot punk (onder meer The Clash). Bij voorkeur zowel ‘zwart’ als ‘wit’ samen op het podium. Een apotheose vindt plaats in 1978, wanneer na een protestmars door Londen zo’n 100.000 mensen een concert bijwonen. Dat is bijzonder, omdat een flink deel van de politiemacht de kant van het National Front kiest. Etnisch profileren kwam ook toen al voor. 

De documentaire is vernoemd naar de Clash-song ‘White Riot’, waarin Joe Strummer zingt over de Engelsen die niet in verzet komen tegen de overheid terwijl jonge zwarten in Notting Hill dat wel doen. Abusievelijk omarmen de skinheads dit nummer, waarschijnlijk misleid door de titel.