The Last Waltz is ook een showcase voor artiesten met wie The Band zich verwant voelde: van Muddy Waters (een verschroeiende versie van Mannish Boy) tot Joni Mitchell, Neil Young, Eric Clapton en Van Morrison. Bob Dylans optreden roept herinneringen op aan zijn tournees met The Band in 1966 en 1972. Het concert wordt afgesloten met een all-castversie van het meer dan symbolische I Shall Be Released. De film bevat ook nieuw opgenomen materiaal, gedraaid in een studio enkele maanden na het concert en interviews met leden van The Band. Door de doorbraak van punk in het daaropvolgende jaar werd The Last Waltz een afscheidsrede voor een hele generatie muzikanten uit de jaren zestig.

Bandleider Robbie Robertson vroeg Martin Scorsese de film te regisseren. Scorsese gaf het eenmalige concert een typisch Hollywoodiaanse enscenering. Zo liet hij het decor ontwerpen door veteraan production-designer Boris Leven, die de decors en aankleding had verzorgd voor tal van Hollywood klassiekers als George Stevens’ Giant (1956). Leven gebruikte de rococo set van een La Traviata-productie en liet die opnieuw optimmeren in de Winterland Ballroom. Scorsese besloot het concert te filmen op 35 mm in plaats van het toen meestal gebruikte 16 mm vanwege de grotere scherpte. Het camerawerk werd verzorgd door elf cameramensen waaronder enkele van de grootste namen in Hollywood. De cameraposities en de rijbewegingen werden op voorhand op papier uitgewerkt in een 300 pagina’s tellend draaiboek, waarin muziek en liedteksten maat voor maat waren vastgelegd.