De bedrieglijk eenvoudige animatiefilm van Nederlander Michael Dudok de Wit won dit voorjaar de Speciale Juryprijs in Cannes. Een schipbreukeling spoelt aan op een onbewoond eiland en moet zich daar zien te redden. Een rode schildpad zorgt voor mysterieuze verwikkelingen.

Michael Dudok de Wit’s eerste lange animatiefilm begint met het logo van de wereldberoemde Ghibli Studio in Japan; bekend van films als Spirited Away, My Neighbour Totoro en vele andere. Dudok de Wit, een Nederlander die in Londen woont, werd door deze studio uitgenodigd, vooral omdat de Japanse animatiestudio erg onder de indruk was van Vader en dochter, de Oscarwinnende korte film van Dudok de Wit uit 2000.
Het verhaal van The Red Turtle is eenvoudig, alsof het een sprookje is dat al jaren en jaren aan kinderen wordt voorgelezen. Als een soort Robinson Crusoe moet de schipbreukeling zien te overleven op het eiland, waar verder alleen vogels en krabben lijken te leven. De man moet zich aanpassen aan de natuur. Hij probeert een vlot te bouwen, maar keer op keer stranden die pogingen door toedoen van een vreemd zeewezen. Dat fantastische element is precies waar de Ghibli Studio om bekend staat.
Er is geen dialoog in de film, en ook zijn er niet zo heel veel gebeurtenissen voor een film van 80 minuten. Maar wat een mooie uitwerking! De film overtuigt volledig door de gedetailleerde tekeningen, het ’pure’ verhaal en het sterkte samenspel tussen tekeningen en muziek. De score van Laurent Perez Del Mar verbeeldt gedachten en gevoelens, is soms dreigend, soms lieflijk, en neemt daarmee als het ware de functie van gesproken tekst over. Ook de natuur is een personage op zich, en aan continue verandering onderhevig. De animaties zijn indrukwekkend: als de man aan het begin van de film aanspoelt op het eiland is de zee zo wild en dreigend verbeeld, dat je het bijna zelf benauwd krijgt. En let eens op het scala aan wolkenluchten, met zoveel nuances getekend. Aan elk wuivend blad, elk kabbelend golfje en aan elke wandelende krab lijkt de grootste zorg besteed.

The Red Turtle heeft een soort ouderwetse charme, uit de tijd dat er nog geen razendsnelle avonturen en spectaculaire effecten nodig waren om een mooi universeel verhaal te vertellen. De jury in Cannes noemde deze ode aan het leven ’een zeldzame, zeer poëtisch film’.